BENİM ONLARLA GÖNÜL BAĞIM VAR

      Ta çocuk yaştan beri giysilere düşkünlüğüm vardır.Bunun nedeninin cevabını bir türlüde bulamadım. Tesellim, işin içinde biraz estetik kaygı, birazda kendine ve çevrene saygı meselesi olması. Çok uç trendlere prim vermezseniz benim gibi, klasiğe yakın bir tercih noktasında, giysilerinizin modası geçmez aynı zamanda.

      Yıllarca moda, kadın, dekorasyon dergileri abonelikleri, Fashion Tv kanallarının sadık bir izleyicisi olmanın tetiklediği bir merak. Bu merakda, Nişantaşı Kız Olgunlaşma Enstitüsü mezunu bir kayınvalide faktörü de var tabi. Dile kolay, arap prenseslerine kıyafetler dikmiş zamanında. Kumaş türleri ve dikiş kalitesiyle ilgili çok şey öğrendim kendisinden. 

       Herkes kendi bütçesine göre en iyisini giyinmeye çalışır elbet, ben konunun o yönüyle hiç ama hiç ilgileniyorum. Pazardan alınan beş liralık tişörtle veya iyi bir yerden alınmış bir ceketle yada kabanla da aramda gönül bağım var benim. Onu alırken bir durum olmuştur, sevinçli, üzüntülü ya da belki farklı bir şehirden alınmıştır. Onunla benim bir anım, bir hikayem vardır. O artık sıradan da olsa benim için bir giysi değil, hayatımın bir parçası, içselleştirdiğim bir meselemdir.Zamansız kıyafetler seçme noktasında böylece o üzerimdeyken sevincimi giymiş olup o anı yeniden yaşıyorum. Bir sıkıntı yaşanmışsa, yaramı iyileştiriyorum belki. Ha birde bu durumda şık veya rüküş etiketlenmelerine de gülüp geçiyorum. 

       Eşimin 'tekstil çöplüğü' , annemin 'çul çaput' dediği bu ruhsal durumumu anlatamadım kimseye yıllarca. Tezgahtar sorar, 'nasıl bir şey istemiştiniz diye?'. Ben bu sorunun cevabını hiç tam net olarak bilemedimki. Öyle işte, dönemsiz, sade, kişiliğimizin önüne geçmeyen.  Ayakkabı, ikinci el, vintage tutkumu daha ilerde başka satırlarda paylaşmak dileğiyle.