Bana en çok etkilendiğin on kitap sıralayın deseler bu mutlaka o listede yer alır. Afganistan asıllı Amerikalı yazar Halit Hüseyni' nin 2003 yılında yayınlanan kitabıdır. Birinci kısmı Afganistan'da geçen yılları, sonra ABD serüvenini anlatır. Sayfalarda sakince ilerlerken ve hiç o hisde değilken aniden hıçkırarak ağladığım kitaptır kendisi. Çok sevip de ikinci kere asla okuyamayacak olduklarım arasından. Neden mi? Çünkü beni içten içe vuran, yaralayan, vicdanı rahatsız eden bir yanı var, her okuyanda olduğu gibi. Her sayfasında 'keşke birşeyleri değiştirebilecek sihirli bir gücüm olsaydı' dedirtenlerden.
Radikal islamcıların ve emperyalist güçlerin insanların hayatını nasıl mahvettiklerine tanıklık ediyoruz bir nevi. Alt metinde yeni sömürgecilik dönemi, küreselleşme, kültürler arası çatışma, dini ikiyüzlülük, ırkçılık, iç savaş ve göç gibi evrensel konulara da bir bakış açısı getiriyor. Hiç silah sesleriyle büyüyen çocuklar barışı bilebilir mi, merhamet duygusunu barındırabilir mi? Tehlike bazen en beklenmedik zamanlarda mı ortaya çıkar? Anlatanın iç ses olması daha da çekiyor bizi hikayeye. Dünyalarımız ve hikayelerimiz farklıdır ancak bu kitap neredeyse tüm yaşantılara veya duygulara hitap edebilmektedir.
Kendi evlatlarımızı pamuklara sarıp sarmalarken Afganistan'da çocuk olmak nasıldır, çocuklar çok vardır da fiziken, çocukluk var mıdır? Ya da coğrafyayı genişletelim, benzer sorunları her gün, her an yaşayan Orta Doğu coğrafyasında durum farklı mıdır? On iki yaşlarındaki bir çocuk bize öyle insanlık dersi verir ki yeniden 'iyi bir insan olabilmek' mümkün müdür sorusunu hafızalara kazır. İşte 'hayat bu mudur?' dedirtir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder