BAKIŞ AÇISI

Sadece bir süreliğine, bütün ayırımcılığı, siyasi görüşleri rafa kaldırsak, insani değerlerde ortak bir noktada düşünebilsek. Bizler ülke olarak bütün enerjimizi birbirimize kendi görüşümüzün doğru ve tek gerçek olduğunu ispat etmeye çalışarak tüketiyoruz ve gitgide tükeniyoruz. Hiç merak etmiyorum bunlar kimmiş neciymiş diye. Şehit astsubayımız, ölen bizlerden biriydi, bir evlattı. Bir ailenin umuduydu, hayalleriydi. Bu ülkede artık sağlıklı düşünebilen bireyler yetiştirebilmenin zorlukları giderek artmakta. Çevremiz bir evladı okutabilmek için ailelerin kendi hayatlarından nasıl büyük fedakarlıklar yaptığının örnekleriyle dolu. Soma' da ölenlerin çocukları biliyoruz ki ne kadar gençlerimiz bağrımıza bassak dahi, hayatları boyunca bu travmayı atlatamayacaklar ve hayata hep bir sıfır eksik katılacaklar. Dün ölen gençlerimiz daha kuzuydu, anne babasının gözünden sakındığı, bir üzüntüsünden içinin titrediği, eve geç kaldığında kapılarda camlarda beklediği, her duanın baş kişisi, ufacık hastalıkta doktorlara bir nefes hızıyla yetiştirildiği...Onlar bizlerin de ülkemizin de geleceğiydi. Bundan daha acısı olamaz dediklerimizin hep daha bir ötesini yaşamak zorunda olmak..Ödeyeceğimiz bedeller bitmedi mi, dünyada Afrika ülkeleri dahil baksak tek tek, var mı bizim gibi bir örnek?